Bizim toplum, inanmak isteyen bir toplum. “Birileri beni ikna etsin, birileri beni inandırsın.” modunda yaşar çoğu insan.
Yaşanmış bir örnekten bahsetmek istiyorum.
Adam kıza, kız adama aşık olmuştur. Birbirlerini çok seviyorlardır. İlerleyen zamanlarda adam kızı ara ara aldatır ve yine ara ara yalanda söyler.
Yine bir gün bu durum gündeme geldiğinde, adam kızı ikna etmeye çalışır. Tabi ki kendince ikna yeteneklerini yalanla beraber kullanır.
Kız dayanamaz ve;
-Sus artık anlatma! Anlatırsan sana yine inanırım. Çünkü ben hala seni seviyorum!
Diğer bir örnek ise, toplumun siyasetçilere inanma şekli. Sorgusuz sualsiz itaat. Bir kurtarıcıyı bekleme.
Dikkat edin, çoğu insan Atatürk gibi bir kurtarıcı bekler durur.
Görüldüğü gibi insanların inanmak istemesi ve bir kurtarıcı beklemesi, kendine olan güvensizliği ve kendine olan inançsızlığıdır.
Kendine güveni olan, ne istediğini bilir. Kendine inanır, kendine güvenir.
Aldatıldığını ve yalan söylendiğini öğrendiğinde bir duruşu olur. Bir tavrı bir tarzı olur.
Diğer taraftan dışarıdan kurtarıcı beklemez. Bilir ki kurtarıcı kendisidir.
Oy verdiği siyasileri süzgeçten geçirir. Sorgular araştırır. Vatanına, milletine, kendine faydalı olanı seçer.
Şunu bilin ki, sizin duruşunuz karşınızdakilerin size olan davranışını belirler.
Bu davranışları nasıl kazanacağım diyorsanız, önce niyet edin. Sonra araştırın.. mutlaka önünüze çıkar. Yani şunu bilin ki, ne istediğini bilen ne aradığını da bulur..
Kendinize inancınız, kendinize güveniniz sağlam olması dileği ile..
