Orta yaşlı bir adam geldi, oturdu karşıma.
O bana ben ona bakıyorduk;
Sınırları vardı betondan duvarları..
Korkuyordu!!
Öyle korkmuş ki, özlediği “güven” ihtiyacını “korku” diye tezahür etmiş tüm bedenine.
Çelikten kaleleri vardı.
Hayatına insanları izin verdiği kadar alır, o da bir yere kadardı.
Ne yaşadıda bu kadar korumaya almıştı kendini?
Neydi onu kendi içinde bu kadar yalnızlığa iten?
Arada kapısını çalan “koşulsuz sevgi” yi hissetmeyecek kadar duvarlı.
Bir o kadar hayatı korunaklı ve kontrollü yaşıyordu.
Belkide Yaradanın Kur an da “İnsan pek nankör.” diye belirttiği ayetine tutunuyordu.
Bilinmez ..
Bu sebepten “hayatı hiç yaşayamadım ve çok keşkelerim var benim.” dedi koca işadamı.
Üzgündü ve çok acı çekiyordu. Her halinden belli oluyor, gözleri acı acı bakıyordu!
Birden arka arkaya anlatmaya başladı; “çok yalnızım, tüm sevdiklerimi işim uğruna harcadım, yok saydım onları. Şimdi çok param var ama sevdiklerim yok. Kimseye güvenim yok. Ne yapacağımı bilmiyorum.”
Anlattı anlattı…
Evet canımızı acıtan en büyük cümle “keşke” cümlesi.
İstesekte istemesekte bu “keşkeler” olacak yaşamımızda.
Belkide o keşkeler kaderimizdir bilinmez.
Düşünüyorum da,
Bazen “keşke” dememek için gayret etmeliyiz. En azından teselli olur yüreğimize bir nebze .
Yine de bilinmez.
Belkide çoğu yerde o keşkeler korumuştur bir çoğumuzu bir çok yerde.
Güzel olan bir şey var içimizde, hissimizde..
Koşulsuz, beklentisiz sevgi var hepimizin yüreğinde..
Sadece “varlığını bilmek” “iyi olduğunu bilmek” bu bile yetermiş bilene..
Keşke dememek için öğrenmemiz gereken tek şey içimizde bir yerlerde var olan “koşulsuz sevgi” yi öğrenmek hissetmek belkide..
KEŞKE DEMEMEK İÇİN
Paylaş
