Bir çok insanın dilinde, “Yaradılanı seviyorum Yaradandan ötürü” sözü söylenir. Oysa bir insan kendini sevmiyorsa bir başkasını nasıl sevebilir ki?
Bir insanın başkasını sevmesi, yaradılanı sevmesi kendini sevmesinden geçer.
Kendini sevmek, kendini görmekle başlar. O vakit;
-Sen izin vermediğin sürece kimse seni üzemez!
-Yaşamın boyunca her zaman sorunla karşılaşacaksın, çözümü kendi içinde ara..
-Kendini yeterince sevmezsen sevgiyi dışarda ararsın!
-Kolay alınan kırılan bir yapın varsa kendine güvenin yoktur.
-Çaresiz kaldığında birini suçlayarak çare bulamazsın.
-Karar veremediniz durumlarda bile bir karar ver. En kötü karar bile kararsızlıktan iyidir.
-Başkasına söylenmekle sarf ettiğin emeğini, kendine şefkat vererek enerjini yükselt..
-Hayaline ulaşmaya kendini layık gör, yoksa o hayale gelir bir başkası kurulur.
-İnsan rahatına düşkündür, rahatınızı rahatsız edin!
-Sorumluluk almak insana şifadır, sorumluluk almayı öğrenin.
Şimdi aynanın karşısına geçin ve gözlerinizin en derinine bakın;
-Kendinize sarılın öpün koklayın..
“Kendimi her halimle seviyorum, kendimi her halimle olduğum gibi kabul ediyorum, kendimi görüyorum, kendimi hissediyorum ben yaratılmışların en güzeliyim..” Diyerek kendine ödülü kendin ver…
Yaratılanı sev.. Kendinden ötürü.. Çünkü kendini bilen, Yaradanı bilir..
