Çankaya’da o zaman ki Hariciye Vekili Tevfik Rüştü Aras’ın evi…
Davet bir aile toplantısı şeklinde idi.
Hariciye vekilliğinin en samimi dostları ve birkaç iyi görüştüğü kadınlı erkekli ahbapları büyük bir masanın etrafına oturmuşlar alaylı, şakalı, mevzular üzerinde konuşuyorlardı. Bir taraftan da dans ediliyordu. Bu esnada kahverengi, yüksek bacaklı, ceylan bakışlı, çok cins olduğu anlaşılan bir köpek koşarak dışarıdan salona girdi. Büyük bir telaş başladı. Herkes yerinden fırladı. Büyük bir hürmetle kapılar açıldı. Fısıltı halinde;
-Gazi geliyor!
Kelimeleri işitildi.
Gecenin ortasında birden bire bir güneş doğdu. Geç vakte kadar kendisinin pek sevdiği zeybek oyunları oynandı. Hemen ona mahsus olan şarkılar söylenirdi.
Salonda davetlinin birine ait 3-4 yaşlarında bir çocuk bulunuyordu. Gazi kendisine ikram edilmek üzere salkımı ile kurutulmuş bir kutu üzümden birkaç tane yedikten sonra çocuğa dönerek;
-Al bakalım sende ye!
Dedi. Çocuk gayet serbest ve müstağni bir tavırla:
-Ben sevmem sen kendin ye!
Tarzında cevap verdi. Çocuğun annesi ile babası mahcubiyetten ne yapacaklarını şaşırmış vaziyette çocuğa salkımı aldırmaya çalışıyorlardı. Fakat çocuk şımarık bir eda ile kaprislerine devam ediyordu. Bunun üzerine Gazi, çocuğa üzümü yedirmekten vazgeçerek, uzattığı üzümü kendi ağzına attı. Çocuk bu sefer kızarak;
-Ama canım isterse!
Tarzında bir laf savurdu. Atatürk yine kızmadı. Gülerek,
-Ayol, dedi. Onu ben sana söyleyecektim.
Bu sahneyi seyreden adliye vekili Mahmut Esat bey:
-Paşam dedi. Huzurunuzda bu şekilde sizinle konuşacak cihanda kimseyi tasavvur etmezdim. Demek ancak bir insan çocukluk çağında iken Reisicumhura bile hükmedebiliyormuş.
Gazi, gülerek şu cevabı verdi:
-Bugün bir hiç gibi gördüğün bu çocuk, belki de yarının en büyük kahramanıdır. Onun için her kim olursa olsun istediği şekilde konuşmakta serbesttir.
Görüldüğü gibi Yüce Atatürk konuşmakta aşırıya kaçmamak şartıyla kişilerin serbestçe konuşacağını ifade ediyordu.
Kaynakça: Niyazı Ahmet Vanoğlu, Nükte ve Fıkralarla Atatürk..
İstanbul 1967
